Dalila ponosiła sromotną klęskę, a Filistyni musieli ratować się ucieczką, ścigani rechotem kpiarza.<br>Nie była to jednak na dłuższą metę zabawa bezpieczna. Szczwana kobieta zdążyła już poznać słabostkę jurnego kochanka. Odmawiała mu kapryśnie swoich względów, uprzykrzała mu życie dąsami i biadoleniem, aż w końcu doprowadziła do tego, że dla świętego spokoju wypaplał jej prawdę:<br>- Żelazo nigdy nie postało na głowie mojej, bom jest nazirejczyk, to jest poświęcony Bogu z żywota matki mojej; jeśliby mi głowę ogolono, odejdzie ode mnie moc moja i ustanę, i będę jak inni ludzie.<br>Dalila zawiadomiła natychmiast swoich rodaków, aby co rychlej przyszli z przyrzeczoną nagrodą pieniężną