umyślnie rzucać gorzej, żeby innym nie było przykro...<br>Jurek lubił ludzi z natury.<br>Słyszałem od zawistnych, także z kręgu duchownych, że "lubił być popularny".<br>Przez rok naszej przyjaźni nie miałem okazji dostrzec w Nim śladu kokieterii wobec kogokolwiek czy pretensjonalności; za to na każdy ludzki smutek czy kłopot Jurek reagował spontanicznie i z największym przejęciem, jakby nic innego równie ważnego nie było właśnie do załatwienia. Inny rys, równie drobny, mówiący o Jego wrażliwości na ludzi:<br>następnego lata odwiedziłem domek wynajęty przez Wendów, gdzie zatrzymał się Jurek; nie miałem swetra, a wieczorem zrobiło się zimno; Jurek zdjął z siebie swój gruby sweter