nawet medal im. Ericha Weinerta. Od tego momentu korzystał z wszelkich przywilejów statusu artysty państwowego bez większych cierpień czy rozterek moralnych. Wiele mówiący szczegół: jeszcze w roku 1973 sporządza dla teatru Berliner Ensemble adaptację sławetnego Cementu Fiodora Gładkowa; jeszcze zaś później, bo w roku 1979, sprawia mu, według słów tłumacza, "sporą przyjemność" premiera tejże klasycznej perły socrealizmu w wykonaniu kalifornijskiej Berkeley Stage Company. Bzdurę, którą wygwizdałyby widownie Warszawy czy Budapesztu, mogła w tych latach wziąć na serio doprawdy tylko albo nomenklatura z Berlina albo studenteria z Berkeley.<br> Tym dwom rodzajom publiczności Müller służył do niedawna całkiem sprawnie. Bez widocznego szwanku dla