zakończenia niektórych rozgałęzień, w wyniku ich zlania w liść znalazły się na nerwach blaszki liściowej, które są śladami dawnych osi pędów. Choć przywykło się uważać rosnące w naszych lasach paprocie za przedstawicieli reliktowej gałęzi ewolucyjnej roślin, warto pamiętać, że z wyjątkiem kilku grup stosunkowo archaicznych pod względem organizacji pędu i sporangiów (np. drzewiasta Marattia czy nasz długosz Osmunda), których historię można prześledzić wstecz do późnego karbonu, znakomita większość typów przystosowawczych paproci rozwinęła się dopiero w mezozoiku. Poza podobnym kształtem liści, który w znacznym przynajmniej stopniu jest wyrazem przystosowania do środowiska (por. kwiatowe baldaszkowe), flory karbońskich paproci niewiele mają wspólnego z dzisiejszymi