ze starogermańskich określeń króla, tungin zaś występuje w tej glosie jako synonim lub osobowy symbol walnego wiecu7.<br>Wspólnota wiecowa, której głową był tungin, miała także wymiar terytorialny. Każdy wolny Frank musiał przecież wiedzieć, gdzie jest jego miejsce wiecowe, a zależało ono od miejsca zamieszkania. Tytuł XLVII Prawa salickiego szczegółowo określał sposób postępowania sądowego w wypadku, gdy ktoś rozpoznał swoje utracone mienie - niewolnika, konia lub inne zwierzę domowe - u mieszkańca odległej okolicy. Miejscem spotkania zainteresowanych stron i rozstrzygnięcia sprawy musiał być mallus tego człowieka, u którego rozpoznano cudzą własność (ista omnia in illo mallo debent fieri, ubi ille est gamallus, super quem