części podatków. Nilsson mógł się uważać za człowieka, który miał niemałe szczęście. Miał go z pewnością więcej niż Per Olofsson z Ivarsboda, który powrócił do domu w 1623 r. bez nóg, niż Per Jonsson z Flarken, zdemobilizowany w 1627 r. po ciężkiej ranie odniesionej w czasie obrony Pucka oraz 197 spośród 222 wziętych do wojska mieszkańców parafii Bygdeé, których kości pozostały na szlaku armii szwedzkiej w latach 1620-1639. A szlak ten prowadził przez polskie Inflanty, Prusy Królewskie, a po 1630 r. przez ogarnięte wojną trzydziestoletnią Niemcy. Lars Nilsson, który do wojska trafił w1607 r. "zaliczył" być może kampanię rosyjską (może