się zastanowić i wieczorem zajść do mnie. Albo nawet jutro rano. W każdym razie tak, abym przed wyjazdem do Bolonii miał możność uprzedzić pańskich ewentualnych rozmówców, że pan się do nich zgłosi. Oczywiście w wypadku, gdyby pana zainteresowały moje sugestie.<br>Zapukałem do niego w godzinę później. Miał rację. Należało wszystkiego spróbować. Chociaż bez wiary, nawet bez tej skromnej i ukrywanej w sobie głęboko, z jaką pierwszy raz poszedłem do księdza de Vos i do monsignora Rigaud. Ale należało. Należało porzucić Rzym dopiero czując, że się wyczerpało wszystkie możliwości. Powiedziałem to Malińskiemu. Właśnie wyjeżdżał na miasto. Po powrocie zakomunikował mi, że się