się w całą sprawę urząd<br>antymonopolowy, który musi rozpocząć procedurę kontrolną w sytuacji, gdy w<br>tych samych rękach znajdzie się więcej niż czwarta część jakiejkolwiek<br>branży. Przeciwko tej sytuacji nie buntują się jednak właściciele<br>londyńskich scen; uważają oni, że teatr bez wsparcia silnej grupy<br>kapitałowej nie będzie dzisiaj w stanie sprostać konkurencji wielkich<br>rewii. Pełni obaw pozostają natomiast dyrektorzy scen prowincjonalnych,<br>którymi amerykański potentat nie interesuje się, a którym niewątpliwie<br>odbierze część widowni.<br>Teatry w innych państwach europejskich, do których nie dotarły jeszcze<br>zapędy amerykańskiego koncernu, także ratują się przechodzeniem od systemu<br>etatystycznego na menedżerski. Przykładem sceny Włoch i Francji, czyli