w dwustronnym układzie, lecz republikanie, którzy sprawowali wówczas władzę, hołdowali protekcjonistycznym sentymentom. W 1909 r. ustawa taryfowa Payne'a- Aldricha szczególnie dotknęła Kanadyjczyków. Groziła wojna celna. W tej sytuacji prezydent Taft 26 stycznia 1911 r. podpisał z premierem Wilfridem Laurier porozumienie taryfowe. Na tej podstawie produkty kanadyjskie, głównie rolnicze, mogły być sprowadzane bez nakładania ceł w ogóle lub tylko ceł minimalnych. Na tych samych zasadach amerykańskie produkty przemysłowe mogły być sprowadzane do Kanady. Ponieważ było to porozumienie, a nie układ, do jego zatwierdzenia wystarczyła zwykła większość w obu izbach Kongresu. Izba Reprezentantów zatwierdziła je, natomiast Senat świadomie opóźniał głosowanie. Podenerwowany tym Taft