wysokich urzędów. Mianowanie, odwoływanie, przenoszenie i awansowanie urzędników było niekwestionowaną prerogatywą panującego. Uważano jednak, że powinien on dobierać kandydatów wyłącznie z kręgu arystokracji, która w związku z tym traktowała daniny ludności na rzecz państwa jako dobro wspólne. Uszczuplanie tego dobra przez immunitet natrafiało więc na trudny do przezwyciężenia opór, gdyż sprzeciw bezpośrednio poszkodowanego dostojnika znajdował przychylny oddźwięk w szerokich kręgach grupy rządzącej. Aby ominąć tę przeszkodę, władcy dwunastowiecznej Polski znaleźli formułę strawną dla wszystkich. Tam, gdzie z jakichś przyczyn likwidowano okręg grodowy, panujący przekazywał biskupom nie ludzi książęcych z ziemią i daninami, ale urzędnicze obowiązki i dochody przysługujące kasztelanom. W odróżnieniu