Barańczak - są o tyle nieprawdziwe, że absolutyzują tylko jedną z cząstek poetyki Herberta, a ponadto każda z nich jest wynikiem różnych deformacji, jakim poddane jest w PRL pisanie o literaturze. A mianowicie: deformacji pokoleniowej, cenzuralnej lub taktycznej. Efektem tych spiętrzających się latami deformacji (nieporozumień) było powstanie czegoś "w rodzaju statystycznej średniej opinii o poezji Herberta", spoza której "prawie już nie widać samej poezji" <page nr=29>. Cztery następne rozdziały książki Barańczaka będą więc próbą przezwyciężenia stereotypów interpretacji, jakimi - niczym werniksem - krytyka pokryła twórczość Herberta. Według Barańczaka wyobraźnią i językiem poetyckim Zbigniewa Herberta rządzą następujące reguły: reguła antynomii (rozdz. II), reguła demaskacji (rozdz. III), reguła