roku 1937 znakomity uczony, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, Henryk Hoyer na łamach pisma "Kosmos" (z. 3) uznał katedralne kości za zwierzęce, pochodzące z epoki dyluwialnej. Stwierdził też, że są to szczątki czaszki nosorożca, połowa dolnej szczęki walenia i mamuta. Tyle ekspertyza uczonego. Przed wiekami owe kości, wiszące co najmniej od wczesnego średniowiecza, zostały najpewniej wymyte z wiślanego piachu i jako osobliwość najwyższej klasy powieszone u wrót prowadzących do katedry w charakterze magicznego przedmiotu. Prawdziwa <hi>curiositas</hi>. Lecz o pierwotnym znaczeniu kości nieco dalej. Obecnie trudno określić precyzyjnie datę ich zawieszenia, brak bowiem odnośnych materiałów źródłowych, a starannie prowadzone od XV wieku akta kapitulne