żaden z detektywów świata nie splunąłby w moją stronę, ale śledzenie człowieka, który sam był zajęty śledzeniem, nie wymagało chyba takiej ostrożności. Czekaliśmy tak obaj chyba z piętnaście minut, gdy z bramy wyszła Irena, elegancka i piękna jak zawsze. Oczywiście nie skręciła w naszą stronę, ale poszła najkrótszą drogą do śródmieścia. Kłopotowski wyszedł zza budki i nie miał trudnego zadania, bo Irena ani razu się nie obejrzała. Dla pewności szedł tuż przy ścianach domów. Nie mogłem tu nic poradzić. Gdybym podbiegł do Ireny i uprzedził ją, byłbym spalony jako jej agent. Zresztą ta sytuacja była dość zabawna, bo tylko ja ogarniałem