wapienne szkielety organizmów nagminnie znajdują pochówek w skałach krzemionkowych, tak i krzemionkowe szkielety gąbek czy radiolarii trafiają do skał wapiennych. O możliwościach ich zachowania decydują szczególne stosunki właściwości chemicznych pomiędzy krzemionką SiO2 a węglanem wapnia. Różnice tych właściwości szczególnie dobitnie ilustruje zależność rozpuszczalności tych dwu związków w stosunku do odczynu środowiska (ryc. 1.4A). Węzeł, w którym krzyżują się obie regresje, znajduje się w przedziale pH właściwym wodzie morskiej 7,5-8,0. Zwykła aktywność życiowa organizmów, zmieniając kwasowość środowiska sedymentacji, może więc powodować rozpuszczanie jednego bądź drugiego. Zakwaszenie, czyli obniżenie pH, powoduje wzrost rozpuszczalności węglanu wapnia, soli słabego kwasu i