nachyleniu prostej ilustrującej funkcję oszczędności. Gdy prosta jest bardziej pionowa, to krańcowa skłonność do oszczędzania jest większa, a mnożnik mniejszy. Wówczas ta sama zmiana autonomicznych wydatków inwestycyjnych powodowałaby odpowiednio mniejsze przyrosty dochodu narodowego.<br><br>Analiza dochodu od strony inwestycji i oszczędności pozwala uchwycić istotę tzw. paradoksu zapobiegliwości. Ekonomiści klasyczni i neoklasyczni stali na stanowisku, że "oszczędzanie jest cnotą". Ich zdaniem, jest ono korzystne nie tylko dla oszczędzających jednostek, które dzięki zwiększonym oszczędnościom mogą powiększyć swoje przyszłe wydatki konsumpcyjne, lecz także dla gospodarki jako całości, gdyż zwiększone oszczędności umożliwiają wyższe inwestycje i szybszy wzrost dochodu narodowego (tego typu podejście prezentowaliśmy w rozdziale 7, pkt 8