deskach. Te męskie zaloty nie pozostały jednak bez śladu, wspominała poległego męża, ale stawał się coraz bardziej daleki, spokojny w nieznanej mogile, którą obiecywała sobie kiedyś odwiedzić, jeśli los pozwoli. Czesała przed lusterkiem puszyste włosy i kładła różową szminkę na wargach, a bluzeczkę rozchylała zgrabnie, aby przebłyskiwały grona piersi bez stanika. Tylko oczy miała smutne i cień błąkał się po jej twarzy. Tymczasem ci, którzy jeszcze nie uderzyli do Nastii, śpiewali ku pokrzepieniu i przestrodze: <br>&lt;gap&gt;<br>zaśmiewając się z uciechy i natrząsając z pechowych zalotników.<br>Piąty przychodził z harmoszką i potrafił zagrać prawie wszystko, co Nastia sobie zawinszowała, różne dumki, ukraińskie piosenki