komikę" – Kabalista. Jest to więcej niż tylko przeróbka pełnej wdzięku komedii Zabłockiego Żółta szlafmyca, jakkolwiek Wężyk przejął stamtąd niektóre motywy. U podłoża wodewilu tkwi stary pomysł komediowy – nieoczekiwanego powrotu zdradzanego męża, dla niepoznaki przebranego właśnie za kabalistę. Pomysł ten ma również zabawne odniesienia do znanej anegdoty z czasów stanisławowskich o analogicznym przebraniu się księcia Czartoryskiego, który nie poznany przez nikogo „odgadywał" przeszłość pań warszawskich. Do tradycyjnych form wysokiej komedii nawiązuje Wężyk w Nowiniarzu. I tu także odnajdziemy zdjęty z natury portret dziwaka, którego „znała cała Warszawa", obok Niemcewiczowskiego Pana Nowiny (1811), stanowiącego rodzimy wariant typu pod koniec