że zachrypnięty, zdławiony głos był głosem dyrektora Tamtena. "Co się stało?" pomyślał. Siostra znikła w opatrunkowej, drzwi zostały na wpół otwarte. Słychać było metalowy brzęk i czyjeś szybkie kroki po posadzce, jak gdyby ktoś biegał wzdłuż i wszerz operacyjnej. Potem zmieniony, syczący głos chirurga Tamtena krzyknął: - Strophantiny! - i natychmiast drugi, starczy głos - "Na pewno ordynator Bogucki!" pomyślał Widmar - powtórzył: - Strophantiny! <br>&lt;page nr=188&gt;<br>Zastrzyk do serca! - Trzeci kobiecy głos powtórzył już we drzwiach: - Strophantiny!! - i siostra po raz drugi wybiegła na korytarz. Gdzieś na dole przeraźliwie i bez ustanku dźwięczał dzwonek, ze wszystkich oddziałów zbiegały się pielęgniarki. Siostra wróciła, niosąc w ręku długą, cienką