mogło się z nią równać. Nie mówiono o niej inaczej niż: piękna pani doktor!..."<br>a my, Renek i ja, choć musieliśmy zjeść po pełnym talerzu grysiku na mleku, którego nie znosiliśmy, podbiegliśmy do mamy i potwierdziliśmy to zgodnie i głośno,<br>a tymczasem jechaliśmy otwartym tramwajem przez gwarny, ruchliwy Kair, minęliśmy stare miasto i most na Nilu, a potem tory biegły już prosto wśród coraz to niższej zabudowy, i pęd powietrza sprawiał, że nie czuło się upału, przekraczającego tu - mimo zimowej pory - dwadzieścia stopni, i raz po raz wsiadali lub wysiadali pasażerowie w długich galabijach, w czerwonych fezach lub turbanach na głowach, i