z innej zgoła estetyki nie udaje się stworzyć sugestywnej przestrzeni scenicznej, zawieszony na łańcuchach Florestan znajduje się po trosze nigdzie, do tego jeszcze niezbyt dobrze go widać... Symboliczne zejście do lochów zostało zatem przegrane - co więcej ponura i dramatyczna sekwencja grobu zamienia się w kulawą raczej próbę teatralnego realizmu w starym stylu, w "udawanie" dramaturgicznie jałowe i sceniczne nieprzekonywające. Następna, kluczowa scena konfrontacji z Pizarrem nie jest już w stanie poderwać całości do lotu, do tego jeszcze zgubił się gdzieś po drodze niezwykle ważny moment rozpoznania Florestana przez Leonorę. Reszta rozgrywa się już - po prostu zasłony w górę, jaskrawe światło, statyczny obraz