zakończenie jak z dziecinnej rymowanki.<br>Jak widać, Ferdydurke ma pewne cechy powieści przygodowej czy nawet pikarejskiej. Bohater wpada niespodziewanie w przygody, awantury równie dziwaczne (więc ciekawe dla czytelnika) co niezborne, nieskładne. Przynajmniej na pierwszy rzut oka zdają się one nie związane ze sobą: nie można bowiem powiedzieć, aby bohater świadomie sterował zdarzeniami, a nawet, aby - jak w powieści pedagogicznej - uczył się w tych przygodach świata, społeczeństwa, innych ludzi. Siebie także nie kształtuje, co najwyżej - rozpoznaje... Jest on już dorosły, trzydziestoletni, ale siłą cofnięty w niedojrzałość; chce też stale wrócić do "normalnego" życia, ale nie może. Ściśle mówiąc, trzykrotnie udaje mu się