spoistość byłaby znakiem przeklętej "scjentyficzności", porażającej piękno, lekkie i nieodpowiedzialne... Czyż zresztą pretendują one do tego, aby być sądami? Jeśli mówią prawdę o ludziach i świecie, to prawdę Gombrowiczowską: winniśmy jej przytaknąć nie ze względu na świat, lecz ze względu na pisarza. Gombrowiczowskie przeświadczenia są zaledwie opiniami... ale zarazem, co stokroć ważniejsze, tematami dzieła.<br>Tematy twórczości zaś najlepiej rozstawiać tak, aby - zależnościami i sprzecznościami - podniecały i rozjątrzały możliwości artysty, uczucie, wyobraźnię zwłaszcza. Gombrowicz nie da się określić, złapać za rękę.<br>Można co najwyżej uchwycić ruch, którym umyka on określeniu. Pisał, że chciałby wejść w Paryż &lt;q&gt;"jako konserwatysta - burzyciel, hreczkosiej - awangardzista, lewicowiec