że w pewnej chwili sama istota działania się nie zrywa i nie staje się inna. "&lt;q&gt;Jest pewien punkt zerwania równowagi bardziej wymierny niż myślimy&lt;/&gt;", gdzie nagle inna między dziełem i widzem stwarza się płaszczyzna komunikacji; czy może to jest właśnie punkt, gdy sztuka dociera do abstrakcji czystej? Przedmiot popychany po stole stale i nieznacznie w jednym kierunku w pewnym momencie jest na skraju tego stołu, a potem spada - i tu jest punkt zerwania równowagi.<br>Dzisiejsze malarstwo popychane konsekwentnie w jednym kierunku może już "spadło ze stołu"? Ten eksperyment tak samo ciekawy dla eklektycznych krytyków jak dla tysięcy ludzi, którzy nawet nie