wskazywała gwałtownie rosnąca liczba skarg ludności (rys. 9.1), która w roku 1972 przekroczyła 21,5 tysiąca/rok. Po wprowadzeniu nowych przepisów zaobserwowano stopniową poprawę sytuacji, szczególnie wyraźną w okresie pierwszych10 lat.<br>&lt;gap reason="tab"&gt;<br>Japońskie normy zapachowej jakości powietrza zostały oparte na kryterium intensywności zapachu. <br>&lt;gap reason="tab"&gt;<br>Powierzchnia obszarów objętych kontrolą zapachowej uciążliwości była stopniowo zwiększana (w roku 1988 stanowiła 42% powierzchni kraju). Stwierdzono, że na wyznaczonych obszarach intensywność zapachu zanieczyszczeń powietrza nie powinna przekraczać granicy I=2,5U3,5 (w skali pięciostopniowej).To podstawowe kryterium zostało powiązane ze stężeniem ośmiu wytypowanych odorantów, dla których określono zależność intensywności zapachu od stężenia. Wyniki pomiarów zestawiono w