naprzeciw i koło drzwi.<br>Ostrożnie, centymetr po centymetrze, zaczął zmieniać ułożenie ciała. Przesuwał punkty ciężkości nogi, układał odrętwiałe po nocy ramiona tak, żeby choć przez parę sekund mogły służyć jako podpora. Niewidzialna granica była tuż-tuż. "To gorsze niż przepaść - myślał. - Tam przynajmniej można za coś się złapać, spojrzeć pod stopy albo spojrzeć w niebo". Przed ostatnim, decydującym dźwignięciem wstrzymał oddech ze strachu i zagryzł wargi.<br>Zaszeleściły wymiętoszone prześcieradła, jęknęły sprężyny; zwycięstwo zostało osiągnięte - leżał na plecach.<br>Dyszał z ulgą, ocierając rąbkiem koca spocone czoło.<br>Radość trwała jednak krótko. Przyszło to, czego przed chwilą bał się tak bardzo. Kłucie gdzieś od