ale byliśmy przede wszystkim spragnieni wiadomości o samym powstaniu, o Warszawie, o losach naszych bliskich. Katakt z nowo przybyłymi początkowo był utrudniony, jednak my, starzy więźniowie, wszędzie mieliśmy swoich ludzi.<br>Po kilku dniach mecenas kazał mi przyjść wieczorem na tyły jednego z bloków, gdzie można było bezpiecznie ukryć się za stosem desek.<br>- Wiktor, to ja - usłyszałem w ciemnościach znajomy głos. - Poznajesz mnie? Paweł.<br>To był Paweł Romanowski.<br>Długo ściskaliśmy sobie ręce. Październikowy chłód wydał mi się ciepłym powiewem.<br>- Paweł, mów... Co z matką? Co z Klarą?<br>- Mają cię za umarłego. Klara po śmierci Mariana stawała na głowie, żeby cię stąd wydostać