usiadł więc na krześle, położył na stoliku przed sobą bezcenny dokument i zastygł, wpatrzony weń w nabożnym skupieniu. To, co działo się teraz w jego duszy, przypominało stan modlitewnej ekstazy.<br>Pół roku temu istotnie oddał w komis do Desy sześć swoich obrazów, wyrwanych sobie wręcz spod serca. Oddał je na stracenie, na zagładę, na sprzedaż...! Oddawszy, z początku gorliwie dowiadywał się o ich losy, potem, zaabsorbowany konkursem w pracowni, nieco je zaniedbał, a potem w ogóle o nich zapomniał. Stracił nadzieję, że ktokolwiek kiedykolwiek je kupi, zwłaszcza że wyznaczona za nie cena nie należała do rzędu drobnych. I oto teraz, właśnie