coraz nieuchwytniejsze. W drodze powrotnej minęliśmy rozjechanego gołębia - leżał na środku ulicy Lea. Wokół krążył, dreptał na czerwonych nóżkach drugi ptak (on albo ona - towarzysz albo towarzyszka życia) i w swój ptasi sposób przeżywał rozpacz... Jak można dalej żyć? Jakim obrazem jawi się to pytanie w ptasim mózgu? Jest jakaś straszna - niezrozumiała teraźniejszość i musi minąć kroplami, sekunda po sekundzie, minuta po minucie - ptak krąży wokół tego, co do tej pory było drugą połową jego życia - czuwa przy tym i czeka - aż minie ta niemożliwa i niezrozumiała tymczasowość i zmiażdżona kupka znów zbierze się w kształt boskiego stworzenia - i wtedy odlecą