w jego oczach, pieśń proroczą rozbrzmiewającą na jego wargach. Naturze zatem zostało przeciwstawione społeczeństwo, społeczeństwu zaś - jednostka. <br>Wiersz urzeka też muzycznością, przejawiającą się zarówno w jego substancji dźwiękowej, jak w formie i treści. Przez substancję dźwiękową wiersza rozumiem jego rymy, rytmy, melodię, instrumentację, słowem - wszystko, co w wierszu brzmi:<br>&lt;gap&gt;<br><br>Trzy strofy wiersza nasuwają skojarzenie z trójczłonową, łukową formą muzyczną ABA1, najprostszą w pieśni, a najbardziej rozwiniętą w allegrze sonatowym - z dualizmem tematów w jego ekspozycji, z apogeum w burzliwej, pełnej napięcia i fermentu części środkowej, zwanej przetworzeniem, i z rozwiązaniem danym w repryzie. W pewnej mierze wiersz Błoka realizuje ideę allegra