zły na siebie i nie mam wątpliwości, że Suzanne uważa mnie za natrętnego zuchwalca, ale wstać teraz byłoby jakąś nieprzyzwoitą manifestacją. Męczymy się oboje, ale widocznie ją więzi też ta sytuacja, bo nie odchodzi. Zerkam na nią spod oka: jest cała czerwona i nieruchomo wpatruje się w jeden punkt na stronicy książki. Odczytuję tytuł: Schopenhauer - Les fondements de la morale. Nie wiem nic o Schopenhauerze, ale to nazwisko kojarzy mi się z beznadziejnością duszy. Ogarnia mnie senny smętek. Mam ochotę przeprosić Suzanne, ale choć wiem, że wewnętrznie przyjęłaby to jako coś naturalnego, jej zewnętrzność, nie skontaktowana z moją, musiałaby to zakwestionować