więcej było polityków zawodowych, żyjących z polityki, uzależnionych od stronnictw pod względem finansowym, na stronnictwie opierających całą swą karierę życiową.<br>W drugiej połowie XIX w. najczęściej używane nazwy stronnictw to konserwatyści - przedstawiciele głównie wielkiej własności ziemskiej i liberałowie - rzecznicy interesów i dążeń burżuazji; niekiedy zwali się oni postępowcami. Gdy powstały stronnictwa reprezentujące robotników, drobnomieszczaństwo, chłopów, widzimy coraz to nowe nazwy - radykałów, ludowców, reformistów, konstytucjonalistów, chrześcijańsko-społecznych itp. Partie robotnicze najczęściej, choć nie zawsze, wskazywały w nazwie na socjalizm, np. "Socjaldemokratyczna Partia Niemiec" &lt;foreign lang="ger"&gt;(Sozialdemokratische Partei Deutschlands&lt;/&gt;)&lt;/&gt; lub też "Francuska Partia Socjalistyczna" &lt;foreign lang="fr"&gt;(Parti Socialiste Franais)&lt;/&gt;.<br>Rzecz prosta, że do nazwy nie należy przywiązywać