mu się zdarza w owym czarnym potoku, porusza się między płaszczyzną zdarzeń a płaszczyzną narracji jak oszalałe wahadło.<br>Jedynie ludzka podmiotowość bowiem jest w stanie poskromić ów potok i narzucić mu jakąś hipotezę całości. To lekcja prozy dwudziestowiecznej w dwu wydaniach: powieści proustowskiej, owego odzyskiwania czasu w pamięci, oraz joyce'owskiego strumienia świadomości.<br>Kto wie jednak - obym się mylił - czy nie istnieje pewna graniczna prędkość przepływu obrazów, powyżej której podmiot nie jest w stanie ich scalić, w efekcie zatem znika. Tę hipotezę postawił w swoim pisarstwie, począwszy od Czarnego potoku, Leopold Buczkowski, praktycznie realizują ją zaś - toutes proportions gardées - wideoklipy w MTV