wsadzali je korzeniami w ziemię. Gdy zasypano już dołki, pisarka wydobyła z jakiejś haftowanej torebeczki różową wstążkę, związała nią silnie dwie sadzonki i rzekła łamiącym się ze wzruszenia głosem: Niech zwą się Eliza i Tadeusz! Niech rosną blisko siebie i dążą razem prosto ku niebu!<br><br>Rosły... Coraz bardziej rozłożyste konarami, strzelały wysoko w górę przez lat trzydzieści. Oglądał je jeszcze ojciec pani Jadwigi do 1930 roku - roku swej śmierci - i matka, która odeszła z tego świata w sześć lat później. Sama pani Jadwiga nigdy nie mogła zapomnieć szumu gałęzi szarpanych przez bardzo silny tego dżdżystego dnia wiatr, gdy żegnała na zawsze