wędrowiec z walizeczką. Na piechotę zdążał, nie poprzedzony żadnym, wzywającym konie na stację telegramem, czy telefonem ojca, bawiącego w Warszawie. Był to brat mój dorosły, Wiesław, który nie z tarczą, a na tarczy powracał z dalekiego Wiednia. Bez pieniędzy i bez żadnych sukcesów naukowych powracał, po pierwszym i ostatnim roku studiów zagranicznych, zesłany przez rozgniewanego ojca na rolę, zdążał oto na swe zesłanie. Po raz drugi zawiódł się ojciec na swym pierworodnym. Po raz pierwszy było to wtedy, kiedy syn marnotrawny oblał maturę za pierwszym podejściem by zdać ją dopiero za drugim. Na mój widok, biegnącego mu na spotkanie, zesłaniec wypuścił