stary pan Julian Wołoszynowski z części Moi pisarze i Ireneusz Iredyński w Śmierci. Pierwszy karmi się wyłącznie przeszłością, drugi wypiera się swojej przeszłości, kreując swoją osobowość poprzez ciągle nowe ekscesy. Wytworny eskapista i brutalny nihilista. Nowakowski podziwia ich i umie o nich pisać. Używając jego własnego określenia: w tych portretach styl jego prozy jest znacznie bardziej "karnawałowy" niż "postny".<br><br>&lt;page nr=186&gt;<br><br>W eseju Karnawał i post pisarz tłumaczy się, dlaczego zmuszony był wybrać reportaż zamiast literatury; Czechowa, autora "Sachalina", zamiast Bunina i Babla: "W miarę życiowego i pisarskiego doświadczenia rzeczywistość przed moimi oczami szarzała i brzydła, a jej robaczywość i wyłażąca nieustannie spod