albo całkowicie rezygnowali z jakichkolwiek elementów regionalnych, albo ograniczali je do stromego dachu czy półokrągłych okien ze "słoneckami". Po II wojnie światowej, poza stojącymi w jawnej sprzeczności z regionem gigantami wczasowymi (DW "Hyrny") i standardowymi blokami (jak np. przy Równi Krupowej) podejmowano także mniej lub bardziej udane próby nawiązania do stylu zakopiańskiego. Łączono kamień z drewnem, budowano spore kubatury, osiągając niekiedy interesujące rezultaty. Ten sposób budowania nazywamy niekiedy stylem neozakopiańskim. Czołowymi jego twórcami są architekci Andrzej Czarniak, Anna Górska i Stanisław Karpiel, ale największy obiekt tego typu - zakopiański Dom Turysty im. M. Zaruskiego - projektowali Tadeusz Brzoza i Zbigniew Kupiec.<br> W latach