że rozkaz mi wydany jest słuszny i celowy. Na koniec łączy z wszystkimi ludźmi podwójnym braterstwem: ziemską niedolą i ładem, który niepojętymi ogniwami spaja sprzeczności świata, krzywdy i ofiary, cierpienia i gwałty, zniszczenia i wiosenne sianie zbóż. Spytasz mnie, jaki istnieje związek pomiędzy obiektywną miarą "człowieka klasycznego" a tym moim subiektywnym wyznaniem, czy nie są to dwa nurty myślenia wzajemnie się rozmijające. Osobiście wydaje mi się, że tak nie jest. Myślę, że dopiero od momentu przyjęcia życia i własnego istnienia można mówić o konstruowaniu rzeczywistości i siebie samego. Jest to jakby pierwszy krok na drodze, której szlakiem prowadzi potrzeba porządku. Chodzi