tysięcy innych doświadczeń zakładała, że rodnik wodorotlenowy powstaje w wyniku bezpośredniej reakcji pomiędzy anionorodnikiem ponadtlenkowym i nadtlenkiem wodoru - reakcji Habera-Weissa:<br>&lt;gap&gt;<br>Jeśli rodnik wodorotlenowy powstaje w reakcji Habera-Weissa, a jego prekursorami są anionorodnik ponadtlenkowy i nadtlenek wodoru, to zarówno dysmutaza ponadtlenkowa, jak i katalaza powinny wykazywać efekt ochronny, rozkładając substraty reakcji prowadzącej do wytworzenia ˇOH, a zmiatacze rodnika wodorotlenowego powinny chronić komórki (czy inne obiekty ulegające uszkodzeniu), działając jako alternatywne "tarcze" dla ataku tego rodnika.<br>Kres temu prostemu wyjaśnieniu położyli jednak chemicy wykazując w sposób nie pozostawiający miejsca na wątpliwości, że w warunkach zbliżonych do fizjologicznych reakcja Habera-Weissa nie