Wprawdzie klepano galicyjskiego hrabię po ramieniu, wypominając mu zależność od Moliera i Goldoniego, ktoś nawet dojrzał w nim skrzyżowanie Moliera... z Feydeau. Ale w obcym rezonatorze jego komedia zabrzmiała jak wesoły, egzotyczny carillon, na obcej scenie zaświeciła nadspodziewanym blaskiem. Humor; walor ludzki najbardziej nieodporny na czas i źle, jak pewne subtelne wina, znoszący transport, okazał swoją trwałość poza czasem i przestrzenią, w których się narodził. To co ktoś określił jako "myślenie akcją" u Fredry, obroniło utwór nawet odarty z urody malowniczego, giętkiego dialogu (nie najlepiej, w każdym razie nierówno, mówionego po polsku i fatalnie przełożonego na angielski).<br> - O Leońciu, mój klejnocie