poważnie odpowiedział Krummheltz.<br>- To bardzo dobrze - Mühlhaus podał rękę Krummheltzowi i wszedł do budynku. Na kanapach i fotelach siedziały dziewczyny w halkach, szlafrokach i papilotach. W sinych od zmęczenia oczach jednej z nich Mock dostrzegł błysk rozpoznania. Ehlers stał na schodach i spisywał ich zeznania. Znużonym głosem powtarzał te same suche pytania i otrzymywał odpowiedzi pełne beznadziejnych epifor: "Spałam. Nie wiem", "Nie pytałam o to nigdy. Nie wiem", "To niemożliwe. Nie wiem". "Nie wiem, nie wiem - myśli Mocka pobiegły ku kolejnym punktom kwestionariusza Knüfera. - Czy jest małomówna, czy gadatliwa, czy impulsywna, czy zrównoważona... Nie wiem nic o najbliższej mi osobie..."<br>Mühlhaus