zdań, wyrazów. Nie mogli wydobyć z siebie dłuższych monologów, które sprawnie zaplotłyby się w warkocz dialogu. Bocian myślał zapewne o niedokończonym wierszu, może obwąchiwał pokątnie ręce, ogarnięty obsesją śmietnikowych smrodów, a może chciał spać. Z kolei Zygmunt przypomniał sobie o Północnym, o braku pracy, o finansowej mizerii. Wróciło osłabienie. Twarz swędziała, w uszach dzwoniło "wypierdalaj" Rubina, a gdy na dłużej przymykał oczy, zaraz pojawiał się czarny korytarz i piekący ból w ustach. Zgodnie więc rozsiedli się w kryjówce ciszy i zaczęli podglądać wieczorne widowisko, popijając drobnymi łyczkami browca.<br>Od wschodu bezchmurny step gęstniał granatową barwą. Linia horyzontu pękła niczym krucha zapora