jest dokładnie na odwrót. Swoje chwalimy, cudzego nie znamy i znać nie chcemy. Dlatego też Norman Davies ma u nas powodzenie na lata gwarantowane. Z Beauvois, choć on też w Polsce zakochany, będzie grubo trudniej. Miłości się bowiem domagamy bezkrytycznej.<br>Miałbym zapewne do pracy Beauvois swoje zastrzeżenia. Czasem aż ręka świerzbiała. Jestem jednak przekonany, że takiej historii Polski potrzebujemy. Pobudzającej do myślenia, drapieżnej, nie zawsze wygodnej. Niech dzieci czytają Daviesa. Po ukończeniu osiemnastu lat sięgnijmy po Beauvois.<br><br>PS: Czy ten świat nie jest wspaniały? Wsiadam w Warszawie do taksówki nr 00239. A taksówkarz do mnie wierszem. Wierszem naprawdę! I nie częstochowskim