Wiem, proszę pana. Zaraz przyjmie pana sekretarz jego eminencji.<br>Wskazał mi fotel. Wielki, muzealny. List, którego nie wypuszczałem z rąk, położyłem na kolanach. W przestronnej sali, w której się znalazłem, było chłodno, ale na mnie biły poty. Od moich spoconych rąk wilgotniała jeszcze bardziej koperta, i tak już nie pierwszej świeżości. Ręce złożyłem na poręczach, palcami z całych sił ściskając lwie, hebanowe głowy. Służący stał sztywno opodal. Ja w swoim fotelu siedziałem również bez ruchu. Spoglądałem przed siebie, w olbrzymie okno, do połowy zasłonięte ciężkimi malinowymi portierami. Panowała cisza. W sali obok, do której drzwi były uchylone, również. Po kilku minutach