Dymny odszedł do nieba, Szajbus został sam. Prawie sam, nie licząc ukochanej mamusi oraz sporego wianuszka sponsorów. Ze Zbigniewem Preisnerem - najsłynniejszym jego i najbardziej hojnym mecenasem włącznie.<br><br>Być może właśnie po śmierci Dymnego Szajbus postanowił, że o w pół do piątej po południu będzie krzyczeć. Krzyczał więc, gdy z prawdziwą świńską głową gonił po Rynku przerażonych przechodniów, krzyczał, gdy do jego ulubionego stolika podeszła zgarbiona staruszka z prośbą o niewielkie wsparcie.<br><br> - Jestem głuchoniema. Nie mam na chleb - napisała na kartce babcia. - Jestem wariatem - odpisał Szajbus i głośno się roześmiał.<br><br>Kiedy Szajbusowi uda się już spławić babcię, zasiada do opowiadania wierszy Dymnego