samą dodekafonię. <br>Cenzura była bezsilna. Mogła ingerować jedynie w literę literatury, nie zaś w jej ducha, gdyż jego, ducha istnienie było przez dodekafonistów oficjalnie kwestionowane. Duch jednak w narodzie był i co więcej: w jego mowie, w jego języku. I duch ten zwyciężył.<br>Kiedy w Eufonii obalono dodekafonię, zapanowała tam swoboda wypowiedzi. Tak przynajmniej zaczęli głosić eufońscy politycy i publicyści. Na to eufońscy pisarze w płacz i w lament: "Jakimże będziem pisać językiem, skoro niby teraz wszystko wolno pisać?! Mamyż język Ezopa do lamusa wstawić?! Jakże nas paraliżuje obecna swoboda!" <br>No cóż, są i tacy, którzy czują się skrępowani, gdy im