romantycznym. Wiktor Hugo pisał po premierze Lukrecji Borgii, w której grała tytułową rolę: <q>„Panna Georges przechodzi z łatwością i bez wysiłku od patosu czułości do patosu grozy. Zmusza do aplauzu i zmusza do płaczu"</>. Po olśniewającej karierze straszną miała starość - znalazła się w nędzy i mimo potwornej otyłości, uniemożliwiającej swobodne poruszanie się na scenie, pojawiała się, rzadko, w dawnych rolach w Paryżu. Już w 1839 roku obdarzono ją uszczypliwym przezwiskiem "Croque-morte" i zapytywano, czy to ona uśmierciła teatr Porte-Saint-Martin. Z coraz większą trudnością zdobywała kontrakty. W 1842 roku miała benefis w Théâtre Italien, w tymże roku krótki