fascynacji nieskończonością i do prób penetracji obszarów, które, choć tylko fragmentarycznie, są jednak umysłowi i wyobraźni ludzkiej dostępne: przestrzennej i czasowej nieskończoności wszechświata. Było to wyzwanie dla poety innej zupełnie miary niż apologia wolności człowieka wśród społeczności; ta wyrażać się mogła choćby prostym manifestowaniem - w życiu i w literaturze - pogardliwej swobody myśli i obyczaju. To było łatwe; dotyczyło kręgu ludzi i instytucji, działań tu, na ziemi, w sferze materii. Szukanie odpowiedzi na pytania dotyczące czegoś więcej, czyli sensu istnienia, prawdy o Bogu, duchu i o całości, wymagało obcowania ze sferą ducha. Toteż kosmos zdawał się przestrzenią najpełniejszego przeżywania opozycji między skończonością