pomóc jak święci. I nawet nikomu nie posłała, szczęść Boże. Dopiero<br>gdyśmy doszli do łąk, jakby chcąc to strapienie wyrzucić wreszcie z<br>siebie, powiedziała:<br> - Święci i tak nie mają swojej mocy, tylko Pan Bóg musi im swojej<br>użyczyć. - I coś w niej zelżało. - Rozglądasz się chociaż? Rozglądaj<br>się, synu. Święci swoją drogą, a trzeba się i rozglądać.<br> Ośmieliło mnie to i spytałem:<br> - To po co, mama, są święci?<br> - Jak po co? - żachnęła się, lecz po chwili zastanowienia dodała: -<br>Żeby byli. Ksiądz wam na religii nie mówił? Widać tak słuchałeś.<br>Skończy się wojna, to się muszę wziąć za ciebie. Na wsi tylko tak