wysoce sprawną, nowoczesną broń, dostarczaną po cichu w dowolnych ilościach przez zainteresowany nie tyle moimi etnicznymi czy religijnymi problemami, ile możliwością zysku rząd obcego państwa - moja duma z przynależności do totum Serbów czy katolików może nawet zyskać całkiem realne uzasadnienie w imponującej liczbie trupów i zbombardowanych domów, które pozostawiam na swojej drodze.<br> Jakie miejsce przyznać w takim świecie poezji? Czy jest w ogóle sens mówić o niej i jej zadaniach czy możliwościach, kiedy nasze słowa zagłuszane są przez terkot szybkostrzelnej broni maszynowej i wycie tłumów dających swobodny upust swojej nienawiści? Wydaje mi się, że - tak jak w innych sytuacjach życiowych - poczucie bezsilności