aby dowiedzieć się, co go trapi, ale i w tym celu, by z dykcji, intonacji, metaforyki i składni chorego odczytać pośrednią drogą jego aktualny stan psychiczny - tak i my spróbujmy wysłuchać głosu poezji polskiej ostatnich lat trzydziestych, traktując ów głos nie tyle jako źródło bezpośrednich informacji, ile raczej jako zespół symptomów, "niechcący" ujawnianych objawów. Czy objawów choroby? Niekoniecznie. Homeryckie porównanie, które rozpoczęło ten artykuł, nie ma bynajmniej zamiaru sugerować, że poezja polska jest bardziej nienormalna, niż zwykle poezja bywa. Ani też - że krytyk rości sobie pretensje do roli uzdrowiciela. Chodzi wyłącznie o metodę obserwacji: pośredni, uboczny symptom może nieraz wyraźniej niż